MONSTER MIKE WELCH

Vrijdag 09 november…Op de Affiche in The Borderline staat niemand minder dan Monster Mike Welch. Deze 28 jarige guitarist wordt zelfs stilaan als veteraan bestempeld. Op 13-jarige leeftijd werd Monster Mike ontdekt door Dan Aykroyd en toen hij 3 jaar later z’n eerste CD uitbracht had hij al gespeeld met legendes als er zijn: Junior Wells, James Cotton, and Johnny Copeland. In 1995 won Mike de Boston Music Award voor beste Blues Act en sinsdien kende zijn carriere niets dan opgang.

Voor de promotie van z’n laatste CD ‘Just Like It Is’ belandde Mike in Diest. Zo lang was het eigenlijk nog niet geleden voor ik MM het laatst aan het werk had gezien. Eind september was hij nog te bewonderen als  leadguitarist van de Lester Butler Tribute op Binkom Blues en ook daar zette hij een pracht prestatie neer.
Als ‘backing band’ heeft Mike beroep gedaan op…hoe kan het ook anders…de Nederlandse Backbones. In het begin had ik zoiets van waarom steeds die ‘Hollanders’ als backing groep maar na concerts met Matt Schoffield, Hook Herrera en DeDe Priest moet ik toch erkennen dat dit een stelletje rasmuzikanten zijn. Lord Julius (Bass) en Big Pete (Bluesharmonica, Guitar en Vocals) kennen hun vak door en door en ergens is het maar goed dat buitenlandse artiesten op zulk een gesmeerd team beroep kunnen doen.

De avond werd gestart met ‘Backstroke’ en een vlot instrumentaaltje gaat er als opener steeds in als zoete koek en daarmee was de trend van de avond wel gezet. Ook al waren ze in de soundcheck nog aan het experimenteren toch was hiervan in de show niets meer te merken.
Vlot passeerden hier songs als Cryin’ Hey, Double Trouble en You’re the One, vocaal afwisselend door Mike en Big Pete. De rauwe harmonica sound van Big Pete (daarom is deze ook de juiste keuze voor de Leste Butler Tribute) en het sublieme guitarspel van Mike zijn een perfecte combinatie. Juist voor het einde van de eerste set bracht Mike nog z’n ‘They Call Me Monster Mike’ en de aanwezigen knikten dat het goed was.

Set 2 startte dan ook wervelend met ‘Okie Dokie Stomp’ van de hand van Pluma Davies en op de kaart gezet door legende Clarence ‘Gatemouth’ Brown (1924-2005). Ergens denk ik dat dit een test was voor de nog jonge drummer wiens naam ik ben vergeten (Jody ???)en waarin hij met verve slaagde. Uit z’n recente Cd volgden nu ‘Please’ en ‘A Perfect World’ en a perfect guitar performance it was!!! De aanwezigen waren unaniem over het guitarspel van Monster Mike wat dank ook resulteerde in een vlotte CD-verkoop. Na een encore van een 3-tal nummers zat het concert erop en klonk er toch als toemaatje ‘Crying Time’ uit de boxen waardoor spontaan een glimach op het gezicht van Mike te lezen viel….(Freddy B)